Out of Africa

2 mei, de dag na de dag van de arbeid, stond gepland als de dag dat we Tanzania vaarwel zouden zeggen en we op weg gingen naar Kenia. Daar gaan we waarschijnlijk nog meer avonturen tegemoet. Volgens Stanley, onze chauffeur, ging deze reis van ongeveer 300 km grotendeels over goed geasfalteerde weg. Iets wat we al lange tijd niet hebben gezien. Om 7.30 uur reden we weg en om 7.35 stonden we alweer stop......aangehouden door de Tanzaniaanse politie. Niets aan de hand, maar het schijnt dat het een grote hobby van de plaatselijke politie is om hun autoriteit te laten gelden: borst vooruit, zwaaiend met wapenstok en ik versta ze niet, maar aan hun toon kan ik hun arrogantie 'voelen'. OK het oponthoud heeft slechts enkele minuten geduurd , maar toch....het is een beetje irritant. We gingen snel op weg naar een 'uitgang' in Arusha om op weg te gaan naar de highway to Kenia. Overdag is het in Arusha rustiger qua verkeer en mensen dan 's avonds. In Tanzania begint het leven pas te bruisen na zonsondergang. Na enkele minuten hebben we onze route gevonden en inderdaad het is een goed berijdbare en zowaar geasfalteerde weg naar Kenia. Toen we een poosje onderweg waren, werden we overweldigd door een fantastisch beeld: op ongeveer 1800 meter hoogte rijdend zagen we aan onze rechterhand tussen de wolken door de besneeuwde top liggen van de Kilimanjaro.....wat een imponerende kolos.....geweldig!!!! Na wat foto's gemaakt te hebben en onuitwisbare beelden in onze gedachten te hebben vastgelegd, gingen we snel verder. De reis ging voorspoedig en eigenlijk sneller dan gedacht. Op een gegeven moment vielen de monden van Roos en Ellen zo waar open.....we waren al bij de grenspost van Kenia. Roos was met Math, Ellen en Jos in 2010 dezelfde grensovergang gepasseerd en was toen niet veel meer dan een houten gebouwtje waar je buiten moest wachten. Nu was er een nieuwe moderne locatie verrezen. We moesten eerst langs de Tanzaniaanse douane om het land te kunnen verlaten. Eerst nog een formulier invullen, onze vingerafdrukken achterlaten, voor een stempeltje in het paspoort.....oude herinneringen herleven: goed je best doen op de lagere school en je kreeg een stempelafdruk in je werkschriftje van de juf... (Sommigen van ons hoefden geen vingerafdrukken achter te laten....ik vermoed dat die hun gezicht mee hebben...).
Op naar de Keniaanse douane. In de rij naar de douane staand zei Stanley ons dat we in de tussentijd ook al geld konden inwisselen. Dus ik ging op zoek naar het wisselkantoor. Dat bestond uit een balie en een bureau in een hoekje van het gebouw. Stanley had de juffrouw achter de balie in het Keniaans al iets gezegd. Waarschijnlijk dat we miljoenen Tanzaniaanse Shillings wilden omwisselen in Keniaanse exemplaren, want ze trok een la open en haalde er pakken geld uit en begon druk doende een inschatting te maken of ze het wel zou redden. En ja hoor, ze zou het redden en ging aan de slag. Toen ik mijn geld in ontvangst had genomen, had de juf achter de balie nog mijn paspoort nodig....dat was even balen want mijn paspoort had ik bij Ellen achtergelaten in de rij naar de douane. Ik in looppas naar Ellen om mijn paspoort op te halen. Dit riep verbazing op bij de in de rij staande Afrikanen, want die zagen in mij natuurlijk een concurrent bij de marathon van Rotterdam.
Helemaal tevreden passeerden we de Keniaanse grens. We gingen richting Nairobi. Een goed geplaveide weg. Aanvankelijk was er weinig verschil met het noorden van Tanzania, maar naarmate we dichterbij bij Nairobi kwamen, veranderde het kleurige lint van kraampjes en hordes mensen in kuddes geiten, koeien, ezels en schapen begeleidt door hun hoeders. De rit naar Nairobi werd ook steeds meer geflankeerd door industrie, de eerste invloeden van het Westen. Dat was ook duidelijk te zien aan de kleding van de mensen en de vele werkzaamheden, die duidelijk verwezen naar een land in opbouw en economische ontwikkeling. Voor Nairobi werd een afslag genomen en gingen we richting de Riftvalley, ontstaan door het imploderen van de aarde. Deze rift start in Syrië en loopt via de oostkust van Afrika tot Mozambique. Het is een drukke weg die we rijden omdat het de enige weg is tussen Oeganda en de Keniaanse haven Mombassa. In de vallei lunchen we en gaan we op weg naar Lake Naivasha.



Verstuurd vanaf mijn iPad