de mannen en de vrouwen

Ellen:
Op donderdag zijn we na een lekker ontbijtje, op weg gegaan naar het ziekenhuis. Vandaag gaan we naar een buitenpost. De heren gaan niet mee, omdat er te weinig plaats is in de auto van het ziekenhuis. Wel gaan ze even mee naar het ziekenhuis.
Wij dames hadden afgesproken met de twee stagiaires, Lotte en Emma van het ziekenhuis, om 09.30 uur. Dat werd uiteindelijk 10.15 uur, want de chauffeur ging toen pas rijden. We vertrokken met ons vijven en een verloskundige, een assistente en de twee stagiaires. Een auto vol! We zaten met z'n vieren tegenover de andere vier. Net op weg werd er alweer gestopt, want de chauffeur en de assistente moesten nog wat te eten kopen. Half elf was het zover, we gaan naar de buitenpost. Dit wordt elke donderdag gedaan, telkens een andere buitenpost. Hier komen moeders met baby's naar toe en de kleintjes worden dan gewogen en evt. ingeënt. Ook komen er zwangere vrouwen die onderzocht worden.
De rit gaat beginnen. We komen binnen 5 minuten op een zandweg. Dan gaat het echte werk beginnen...Zand, modder, kuilen, hobbels en gaten. De rest kun je zelf invullen. Zoals Jenny terecht opmerkt: gisteren zijn we van links naar rechts geschud en nu van voor naar achteren, alle ingewanden zitten nu weer op zijn plaats! Af en toe leken we wel gillende keukenmeiden. Vooral toen we door een flinke modderplas reden en de raampjes openstonden, dus modder op de ruggen. En de chauffeur maar lachen. En nog een tip: als je uit je flesje water drinkt, telkens de dop erop doen, want ik had dat niet gedaan en toen we over een flinke hobbel gingen, zat de inhoud van mijn flesje op mijn t shirt.
Onderweg kwamen we veel armoedige huisjes tegen, meestal van klei gemaakt. De mensen lopen allemaal aan de zijkant van de weg of rijden op krakkemikkige fietsen. Je kunt je niet voorstellen wat de mensen allemaal op die fietsen vervoeren. De ene fiets is nog hoger of breder opgestapeld dan de andere. En dan op die modderwegen bergopwaarts fietsen. Wat zouden ze mijn elektrische fiets goed kunnen gebruiken!De vrouwen hebben in Tanzania prachtige doeken om. Wat een mooie kleuren.
Op een gegeven moment stonden er kinderen langs de kant te zwaaien. Een jongen van een jaar of 12 (de leeftijd van de mensen zijn slecht in te schatten) begon achter de auto te rennen en hield dit goed en lang vol. Het ontstaan van weer een snelle marathon loper!
Na een uur kwamen we vast te zitten in de modder. We moesten uitstappen en gingen lopend verder. De chauffeur riep ons weer terug, dus wij weer terug. Op het moment dat wij naast de auto stonden, gaf hij flink gas. Jullie kunnen het resultaat wel raden: klodders modder, overal, zelfs tot in de nek. Help....De auto stond helemaal vast, dus toch maar weer door de modder lopen naar de buitenpost. Gelukkig was dit maar 10 minuten.
Bij de buitenpost stonden heel veel vrouwen met baby's in doeken op de rug en kleine kinderen naast zich. We waren weer een bezienswaardigheid, al die witte vrouwen. We hadden twee grote tassen met kleding meegenomen om uit te delen. We werden buiten op stoelen en krukjes gezet, 5 op een rij, wat wij erg ongemakkelijk vonden, en de assistente van het ziekenhuis maakte 5 nette rijen met moeders die om de beurten een kledingstuk kregen. We hadden veel kleine kleertjes bij ons voor de baby's. Voor de grotere kinderen was de kleding meestal te klein. Maar daar hadden ze gewoon een oplossing voor: een jurkje wordt een truitje. In het begin ging alles goed geordend, maar op het laatst werd het toch wel wat graaiwerk.
De buitenpost was een klein, donker kamertje waar de kinderen gewogen werden aan haak met een doek eraan. Daarna werden een aantal kinderen ingeënt. Naast het gebouwtje stond een kerk en daar zaten een aantal zwangere vrouwen. Zij werden, in de sacristie denk ik, onderzocht door een verloskundige. Wij mochten er gewoon bij zijn. De onderzoektafel was een eettafel die eerst met een vuile bezem werd schoongeveegd en daarna met een prop papier, de bijsluiter van een medicijn, goed nageveegd. De zwangere vrouw deed de doek af die ze altijd dragen en ging daarop op de tafel liggen. De buik werd gemeten en aan de hand daarvan weet de verloskundige ongeveer hoelang de vrouw zwanger is. Veel vrouwen weten dit zelf niet. We mochten ook luisteren naar de hartslag van de baby, die werd beluisterd via een toeter.
De verloskundige hamert er bij iedere zwangere vrouw op dat ze in het ziekenhuis moeten bevallen. Ze kunnen dit niet altijd betalen en een van de vrouwen gaf aan dat ze wat kippen moet verkopen om aan geld te komen voor de bevalling.
De rest van de tijd hebben we wat buiten gezeten, met wat kinderen proberen te praten en gewacht. Tussendoor hebben we ballonnen opgeblazen en uitgedeeld aan de grotere kinderen. Dit fenomeen kennen ze niet en sommige kinderen waren er bang voor! Maar de meesten vonden het prachtig. We hebben spekjes uitgedeeld en smarties, ook aan de moeders. Even waren ze wat wantrouwend, maar nadat wij er zelf een in ons mond deden, probeerden ze het toch. Aan de gezichten te zien, vonden ze het erg lekker. We konden niet communiceren met ze, omdat ze geen Engels kunnen spreken. Maar met handen en voetenwerk kom je ver.
Om 14.30 uur was het werk klaar. Na een lekkere mandarijn gegeten te hebben, moesten we weer over de modderweg glibberend en glijdend naar de auto.
In de auto onze broodjes gedeeld en dan weer terug naar Mikumi.
We moesten gelijk door naar de Secondary School, want we waren uitgenodigd voor een conferentie over onze projecten. Jos moest het een en ander presenteren aan de docenten en enkele belangrijke mensen uit de stad en district. Jos, Bert en Martin waren al aanwezig. Wij konden hier natuurlijk niet in ons "vieze kloffie" verschijnen, dus even gauw op het toilet (een gat in de grond waar je boven moet hangen en dan met een emmertje water moet spoelen), onze jurken/ nette kleding aandoen. Daarna hebben we ons bij het gezelschap gevoegd.

En dan nu de mannen:

Eigenlijk was het onze uitslaap dag, maar om solidair te zijn met de dames zijn we toch maar samen gaan ontbijten. Na het ontbijt zijn we samen met de dames, weer met een bajagi, naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen stond de wagen die naar de buitenpost zou rijden al klaar en ook de 2 stagiaires stonden klaar. Wij stonden een beetje te praten en plotseling werd ik omarmd door een vrouw. Dit was Monica, met haar was ik vorig jaar naar de buitenpost geweest. Zij is en hele enthousiaste en behulpzame vrouw. Ik moest aan iedereen van het Sinitermeertencollege de groeten doen, maar vooral aan mijn collega Layla. Hierna hebben we de dames achtergelaten en zijn wij naar het guesthouse achter het ziekenhuis gegaan om de laatste dingen te regelen. We hebben de drie overgebleven voedselpakketten dicht getapet en voorzien van een naam. Deze drie pakketten waren nog over omdat we de eigenaren nog niet hadden kunnen vinden. Dit waren 3 bewakers en achteraf bleek dat zij steeds nachtdienst hadden gehad.
Hierna zijn we terug gegaan naar Tan Swiss. Ik had nog veel werk te doen want ik moest voor de conferentie die Ilala geregeld had nog een film en een presentatie maken. Als er een ding is waar ik een ontzettende hekel aan heb is iets presenteren aan een grote groep en zeker als het ook nog in het Engels is. Maar ja, Ilala had mij dat diverse keren gevraagd en ook verteld dat dit voor hem en Mikumi Secundary School heel belangrijk was. Er zouden n.l. een paar heel belangrijke personen komen. Achteraf bleek dat door een verschoven vergadering er maar eentje kon komen. Deze mevrouw kun je beschrijven als de wethouder voor onderwijs zaken van het district. Zij kan regelen dat de school extra middelen kan krijgen.
Om 14.00 uur was ik klaar, intussen hadden wij ook al geluncht, en zijn we vertrokken naar de school. We moesten ook nog even geld pinnen in de enige geldautomaat in 200 km omtrek, en je raad het al, die was defect.
Aangekomen op school liepen er een paar docenten en de directeur heel gestrest rond. Er was een grote stroomuitval, dus de beamer en de geluidsboxen werkten niet. Een elektricien had twee dagen hard gewerk om de stroomvoorziening voor dit verbouwde lokaal voor de conferentie klaar te krijgen.
Uiteraard baalde ik hiervan omdat ik mijn presentatie via een powerpoint en de film wilde geven. Dat maakte de presentatie toch een stukje makkelijker voor mij. Maar ja, we zijn in Tanzania, dus zoals deze week al zo vaak is gebeurd gaan we improviseren.
Ik heb de laptop vooraan in het lokaal gezet en de film zo een beetje laten zien en horen. Het scherm was eigenlijk veel te klein, balen!
Na de film moest ik toch maar beginnen met mijn verhaal. Achteraf viel het wel mee.
Hierna gaf Ilala uitleg over alle projecten die wij en de SMCgoesTanzania groep gedaan hadden. Zij waren heel trots op alles wat er gebeurd is. Er werd diverse keren door de aanwezige mensen geapplaudisseerd.
Hierna heeft het hoofd van de school, Martin en een docent nog kort iets gezegd. Daarna was de beurt aan Ellen die zich vrijwillig aanmeldde ( vrijwillig door de rest aangewezen )om te vertellen hoe wij met deze groep hier zijn terecht gekomen. Dat deed ze heel erg goed en achteraf kreeg zij nog een compliment van het hoofd van de school.
Na de presentatie kregen wij allemaal van de school mooie kleurrijke kleden als teken van waardering. Toen hebben wij afscheid genomen en zijn wij terug gegaan naar de lodge.
Ellen en ik zijn eerst nog even naar het guesthouse gegaan om nog iets met de stagiaires af te spreken over de voedselpakketten. Daar aangekomen troffen we de vader van Catharina aan. Catharina is een meisje van 4 jaar die Ellen en ik de komende 5 jaar financieel steunen zodat zij naar de basisschool kan. Het moest zo zijn dat we haar vader daar aantroffen! We hebben hem een voedselpakket, en diverse cadeau's voor Catarina en haar broers en zusje gegeven. Hij was heel dankbaar en omhelsde Ellen heel geëmotioneerd. Hierna zijn wij ook naar de Lodge gegaan.
Rond 19.00 uur zouden we voor de laatste keer in de Lodge gaan eten (Sabina trakteerde ons), want morgen vertrekken we naar Bagamojo, onze volgende stop voor twee dagen. Het was niet alleen onze laatste avond in Tan Swiss maar ook de laatste avond van Sabina in Tanzania. Sabina vliegt vrijdag weer naar huis. Het werd weer een gezellige avond. Iedereen ging vroeg naar bed, want we moesten weer vroeg opstaan om met de bus naar onze volgende bestemming te gaan.

Ik schrijf deze blog nu in de bus richting Bagamojo. We zien onderweg weer de "normale" taferelen. We rijden over asfalt, maar het hobbelt en bobbelt toch af en toe behoorlijk.
We rijden eerst naar een hotel bij het vliegveld, waar we Sabina afzetten en wij weer verder gaan naar onze bestemming.
Wij wensen Sabina een hele fijne reis en bedanken haar voor de leuke, leerzame en gezellige momenten van onze reis.

Hakuna matata.